Post by sully on Mar 27, 2008 9:59:24 GMT -5
Here's one from www.ctrlaltcountry.be/Pagina1.htm, automatically translated by Google.
RODNEY PARKER & 50 PESO REWARD
“The Lonesome Dirge” "The Lonesome Dirge"
(In eigen beheer uitgebracht!) (In-house delivered!)
“The Lonesome Dirge” markeert een wat ons betreft alvast bijzonder blij weerzien met Rodney Parker en zijn groep Fifty Peso Reward. "The Lonesome Dirge" marks an advance as far as we are concerned particularly pleased with weerzien Rodney Parker and his group Fifty Peso Reward. Met hun debuutplaat “Blow The Soot Out” hadden die jonge Texaanse singer-songwriter en zijn kompanen ons immers enkele jaren geleden zomaar out of the blue compleet van de sokken geblazen. With their debuutplaat "The Soot Blow Out" which had young Texas singer-songwriter and his kompanen us because a few years ago just out of the blue completely blown the socks. Parker had daarop met brio aangetoond, dat het in het ondertussen zo goed als volledig door figuren als een Pat Green en een Cory Morrow gedomineerde Texaanse circuit wel degelijk nog steeds perfect mogelijk was om ook als nieuwkomer een singer-songwriterplaat te maken die er echt toe deed. Parker had them with brio shown that in the meantime almost entirely by figures like a Pat Green and Cory Morrow dominated a Texas circuit is indeed still perfectly possible to also as a newcomer singer-songwriterplaat to do that really stand toe did. Heerlijke heartland-rockertjes, gezegend met knappe teksten en gebracht met een dijk van een gruizige stem leverden Parker indertijd vergelijkingen op met ondermeer Steve Earle, Robert Earl Keen en Jay Farrar, om er zomaar voor de vuist weg enkelen te noemen. Delightful heartland-rockertjes, blessed with great texts and with a hell of a voice gruizige Parker delivered yesterday comparisons with Steve Earle, among others, Robert Earl Keen and Jay Farrar, to name just for the fist away a few to mention. En het spreekt dan ook voor zich, dat her en der – Ook hier! And it also speaks for itself that here and there - Again! – met argusogen werd uitgekeken naar de opvolger van dat bepaald impressionante visitekaartje. -- Argusogen was done to the successor of that provides impressive calling card.
En “The Lonesome Dirge” lost die toch wel erg hooggespannen verwachtingen vrijwel moeiteloos in. And "The Lonesome Dirge" lost still very high expectations almost effortlessly. Gelijk van bij het nerveus agerende openingsnummer “Firefight” had Parker ons ook ditmaal weer onmiddellijk bij de les. As nervous from the opening agerende "Firefight" Parker had us this time again immediately with the lesson. Zo en niet anders hoort countryrock anno nu dus te klinken. For example, and not otherwise hear countryrock anno now sounding. Heerlijk rauw en nog volop vanuit het hart gebracht! Delicious raw and still from the heart! En wat komt die Parker hier weer verdraaid zelfverzekerd over! And what is that Parker again distorted confident about! Tussen heftige gitaren, blazers en zelfs wat accordeongestoei door schraapt hij met die zalige rasp van een stem van ‘m geduldig laagje per laagje van elke mogelijke aanvankelijke weerstand weg. Between fierce guitars, horns and even what he accordeongestoei by schraapt with those delicious rasp of a voice of 'm layer by layer patience of all initial resistance path. En dat herhaalt hij vervolgens eigenlijk gewoon elf nummers lang. And then he repeats that basically eleven songs long. De meest opvallende daarvan zijn “Atlantic City” en “Wild Man From Borneo”. The most notable of these are "Atlantic City" and "Wild Man From Borneo". Niet dat die songs zoveel beter zouden zijn dan de overige negen hier, dat zeker niet, maar gewoon omdat het daarbij covers van materiaal van anderen, meer bepaald Bruce Springsteen en Kinky Friedman, betreft. Not that those songs were so much better than the other nine here, certainly not, but simply because it covers material from others, notably Bruce Springsteen and Kinky Friedman concerns. Beide sluiten ze op de keper beschouwd gewoon naadloos aan bij de rest van het door Parker weer zelf aangedragen materiaal, waarvan het met een (bescheiden) snuifje Ierse folkinvloeden gekruide drinklied annex statement “I’m Never Getting Married” ons als primus inter pares al bij al nog het meest wist aan te spreken. Both exclude them on the balance regarded simply seamlessly with the rest of the weather itself provided by Parker material, the (modest) with a pinch of Irish folkinvloeden spiced drinklied annex statement "I'm Never Getting Married" us as primus inter pares all many of the most even knew to speak.
Bijzonder straffe kost! Especially penalty costs!
Rodney Parker & Fifty Peso Reward Rodney Parker & Fifty Peso Reward
RODNEY PARKER & 50 PESO REWARD
“The Lonesome Dirge” "The Lonesome Dirge"
(In eigen beheer uitgebracht!) (In-house delivered!)
“The Lonesome Dirge” markeert een wat ons betreft alvast bijzonder blij weerzien met Rodney Parker en zijn groep Fifty Peso Reward. "The Lonesome Dirge" marks an advance as far as we are concerned particularly pleased with weerzien Rodney Parker and his group Fifty Peso Reward. Met hun debuutplaat “Blow The Soot Out” hadden die jonge Texaanse singer-songwriter en zijn kompanen ons immers enkele jaren geleden zomaar out of the blue compleet van de sokken geblazen. With their debuutplaat "The Soot Blow Out" which had young Texas singer-songwriter and his kompanen us because a few years ago just out of the blue completely blown the socks. Parker had daarop met brio aangetoond, dat het in het ondertussen zo goed als volledig door figuren als een Pat Green en een Cory Morrow gedomineerde Texaanse circuit wel degelijk nog steeds perfect mogelijk was om ook als nieuwkomer een singer-songwriterplaat te maken die er echt toe deed. Parker had them with brio shown that in the meantime almost entirely by figures like a Pat Green and Cory Morrow dominated a Texas circuit is indeed still perfectly possible to also as a newcomer singer-songwriterplaat to do that really stand toe did. Heerlijke heartland-rockertjes, gezegend met knappe teksten en gebracht met een dijk van een gruizige stem leverden Parker indertijd vergelijkingen op met ondermeer Steve Earle, Robert Earl Keen en Jay Farrar, om er zomaar voor de vuist weg enkelen te noemen. Delightful heartland-rockertjes, blessed with great texts and with a hell of a voice gruizige Parker delivered yesterday comparisons with Steve Earle, among others, Robert Earl Keen and Jay Farrar, to name just for the fist away a few to mention. En het spreekt dan ook voor zich, dat her en der – Ook hier! And it also speaks for itself that here and there - Again! – met argusogen werd uitgekeken naar de opvolger van dat bepaald impressionante visitekaartje. -- Argusogen was done to the successor of that provides impressive calling card.
En “The Lonesome Dirge” lost die toch wel erg hooggespannen verwachtingen vrijwel moeiteloos in. And "The Lonesome Dirge" lost still very high expectations almost effortlessly. Gelijk van bij het nerveus agerende openingsnummer “Firefight” had Parker ons ook ditmaal weer onmiddellijk bij de les. As nervous from the opening agerende "Firefight" Parker had us this time again immediately with the lesson. Zo en niet anders hoort countryrock anno nu dus te klinken. For example, and not otherwise hear countryrock anno now sounding. Heerlijk rauw en nog volop vanuit het hart gebracht! Delicious raw and still from the heart! En wat komt die Parker hier weer verdraaid zelfverzekerd over! And what is that Parker again distorted confident about! Tussen heftige gitaren, blazers en zelfs wat accordeongestoei door schraapt hij met die zalige rasp van een stem van ‘m geduldig laagje per laagje van elke mogelijke aanvankelijke weerstand weg. Between fierce guitars, horns and even what he accordeongestoei by schraapt with those delicious rasp of a voice of 'm layer by layer patience of all initial resistance path. En dat herhaalt hij vervolgens eigenlijk gewoon elf nummers lang. And then he repeats that basically eleven songs long. De meest opvallende daarvan zijn “Atlantic City” en “Wild Man From Borneo”. The most notable of these are "Atlantic City" and "Wild Man From Borneo". Niet dat die songs zoveel beter zouden zijn dan de overige negen hier, dat zeker niet, maar gewoon omdat het daarbij covers van materiaal van anderen, meer bepaald Bruce Springsteen en Kinky Friedman, betreft. Not that those songs were so much better than the other nine here, certainly not, but simply because it covers material from others, notably Bruce Springsteen and Kinky Friedman concerns. Beide sluiten ze op de keper beschouwd gewoon naadloos aan bij de rest van het door Parker weer zelf aangedragen materiaal, waarvan het met een (bescheiden) snuifje Ierse folkinvloeden gekruide drinklied annex statement “I’m Never Getting Married” ons als primus inter pares al bij al nog het meest wist aan te spreken. Both exclude them on the balance regarded simply seamlessly with the rest of the weather itself provided by Parker material, the (modest) with a pinch of Irish folkinvloeden spiced drinklied annex statement "I'm Never Getting Married" us as primus inter pares all many of the most even knew to speak.
Bijzonder straffe kost! Especially penalty costs!
Rodney Parker & Fifty Peso Reward Rodney Parker & Fifty Peso Reward
